In deze rubriek, speciaal voor onze nieuwsbrief, stellen we ieder kwartaal aan een speler van een Nederlandse Doedelzakband de vraag wat hij of zij zou doen als je een jaar lang Minister van Doedelzaken bent; wat wordt het belangrijkste actiepunt? Waar richt je je op? En wat is jouw belangrijkste wapenfeit als het jaar om is? In deze editie het woord aan de oud pipe major van Pegasus Pipes and Drums, Dennis van Asselt:
“Als ik Minister van Doedelzaken zou zijn…”
Eén van mijn beste vrienden speelt gitaar. En niet onverdienstelijk moet ik als leek zeggen. Al in onze studietijd was hij in staat om de meeste rocknummers mee te spelen, maar ook voor wat muzikale begeleiding bij het kampvuur tijdens een buitenlandse excursie was hij te porren. Muziek zit echt in z’n genen. Ondanks zijn drukke baan als ondernemer, speelt hij dagelijks gitaar. En dat terwijl hij geen noot kan lezen.
Mijn collega is als gitarist afgestudeerd aan het Conservatorium. Naast dat hij fantastisch kan musiceren, zou hij de muziek ook theoretisch kunnen benaderen, uitschrijven en begrijpen. Hij geeft les aan leerlingen, maar is in het dagelijks leven innovatiemanager bij een financiële instelling.
De broer van mijn moeder speelt eveneens gitaar. Hij tokkelt zo nu en dan voor zichzelf én is niet te beroerd om het shantykoor van zijn zwager te begeleiden bij uitvoeringen.
Drie gitaristen met verschillende ervaringen, doelen, opleidingsniveaus, maar verbonden door de liefde voor het instrument en de muziek! En niet te beroerd om elkaar te helpen, te adviseren en samen te spelen!
Die instelling zou ik bovenaan mijn to-do lijstje zetten! Het Ministerie van Doedelzaken heeft een taak om de gemeenschappelijke passie voor pipebandmuziek uit te dragen. In de twee decennia dat ik in het ‘wereldje’ rondliep, zag ik dat we elkaar graag de maat namen en elkaar beoordelen en veroordelen. Maar we musiceren allemaal vanuit een andere motivatie en met een andere doelstelling.
Waar de één graag zo goed mogelijk de bladmuziek met perfectie wil benaderen, zoekt de ander naar het musiceren binnen een team en het gezamenlijk presteren in competitieverband. De ander wil graag een leuk optreden verzorgen voor publiek en weer een ander wil de bevrijders van weleer danken en eren met zijn of haar muziek. En weer een ander speelt graag ter ontspanning op zijn eigen zolderkamertje, enkel en alleen voor zichzelf. Wat het doel ook is, iedereen doet dat via dat unieke instrument met haar onmiskenbare eigen sound!
Wat het doel ook is, iedereen doet dat via dat unieke instrument met haar onmiskenbare eigen soud!
Een Ministerie moet alle partijen vertegenwoordigen en zich inzetten voor iedereen die actief is in dit wereldje. En de ‘ambtenaren’ van het Ministerie van Doedelzaken weten dat goed te bereiken. Door de website, social media kanalen en de nieuwsbrief weten zij een breed publiek te bereiken met hun informatie, zonder te beoordelen en te veroordelen. Dat zou ik vooral willen stimuleren en geïnteresseerden helpen te verwijzen naar een band in de regio, opleidingen van een Piping School, optredens en competities.
Ik kijk, anderhalf jaar na mijn ‘pensioen’, met heel veel dankbaarheid terug op ruim 20 jaar in de doedelzakwereld. Het instrument heeft mij zoveel mooie ervaringen, herinneringen en vriendschappen voor het leven opgeleverd. Alleen dat gun ik iedere muzikant al en hoe mooi is het dat dit Ministerie daar een kleine bijdrage aan kan leveren!
Dennis van Asselt (1979) startte op zijn 18de met het bespelen van de pipes bij de 48th Highlanders of Holland in Apeldoorn. Na een korte uitstap naar The Seaforth Highlanders of Holland Memorial Pipes and Drums stond Dennis aan de wieg van Pegasus Pipes & Drums in zijn woonplaats Barneveld. Vanaf 2004 tot 2019 was hij Pipe Major. Sindsdien heeft hij zijn pipes aan de wilgen gehangen.
